ماه رمضان ، پادگان خودسازیست برای روز موعود

ماه رمضان همیشه برایم سوال یک جریان فکری را به ارمغان اورده است

 گاه با خود سخن می گویم که فلسفه رمضان و روزه گرفتن چیست ؟ از جنبه های درمانی و عرفانی و ارامش روحی و روانی این ماه که البته مجموع این فرایند ها خود یک اصل است و با همین اصل تا کنون زندگی کرده ایم و رمضان را موجب و راه وصل خود با الله دانسته ایم ، بگذریم .

با نگاهی عمیق به فلسفه ی مسولیت اجتماعی این  ماه ، در میابیم که روزه گرفتن و ترک کارها و غرایض روز مره انسانی خود یک جریان را ناخوداگاه با تمی متفاوت برای ما به ارمغان می آورد که با کمی تامل در رمضان و روزه گرفتن ان را احساس می کنیم  مساله این است که گاه با ترک گناه  به عرفان و قرب الهی می رسیم گاه با ترک حلال و اعمال غریزی انسان  به قرب الهی می رسیم ،رمضان انسان را به از خود گذشتگی و پاکی دعوت و تمرین می دهد و برای روز موعود  آماده می سازد البته این موضوع و طرح این مساله باید بصورت دقیق تر مورد بررسی قرار گیرد رمضان انسان را دعوت می کند که از هرچیزی که بدن برای بقا نیاز دارد دوری کند که وقت آن  هرروز از  نماز صبح  شروع و تا نماز مغرب ادامه دارد  و دراین بین اگر  به تامل این کارتان بپردازید  می بینید که به غیر از جنبه های عرفانی، درمانی  آرامش روحی این عمل چیز دیگری هم  در اعمالتان احساس خواهید کرد مساله ایی که ان را جهاد می نامیم ،و ماه رمضان مانند پادگانیست  که انسان را به خودسازی فردی تمرین می دهد

مساله اینجاست که روزه انسان را به ترک حلال دعوت می کند ،ترک حلال یعنی همان اعمالی که برای بقا و غرایز اصلی یک انسان است با توجه به مساله شهادت که همه چیز را فدای یک اصل می کند و انسان را از خود منیت به خود خدایی خود تبدیل می کند روزه هم انسانیت را برای لحظه ی موعود  و جنگ اخرالزمان اماده می کند و به صورت تمرینی به انسان اموزش و امادگی می دهد ترک همه چیز برای رسیدن به معبود و مقصود... 

نویسنده  : حامد مشایخی فرد

:::لینک ثابت:::

نوشته شده در چهارشنبه 91 فروردین 9ساعت 2:53 صبح توسط حامد مشایخی فرد
نظرات شما () | |